Γιατί δεν γ@μ%ει ο φτωχός;

Το αίσχος που πρόκειται να γράψω, δεν είναι ούτε κοινωνικό, ούτε πολιτικό, ούτε Εθνικό ή παγκόσμιο, ούτε ρομαντικό ή ερωτικό, ούτε αναφέρεται σε ευπαθείς ομάδες. 

Είναι αδρανές.

Και γι'αυτό δεν πρόκειται να γαμ#σει ούτε το κείμενο, ούτε εγώ που το γράφω, αλλά ούτε και εσύ που το διαβάζεις. Ο λόγος; Και οι τρεις παραγοντες που ανέφερα είναι παντελώς αδρανείς. Ακίνητοι, ακλώνητοι, στη θέση που βολεύτηκαν ή όπως λένε και οι φίλοι επιστήμονες στην "αρχική τους θέση". Στον κόσμο συμβαίνουν διάφορα πράγματα, περίεργα κατά κύριο λόγο. Πραγματα που εγώ και εσύ δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Ή έτσι λέμε και ο ύπνος το βράδυ έρχεται πιο γλυκός. Νευριάζω και νευριάζεις για καταστάσεις που συμβαίνουν αλλά προς Θεού, τι να κάνω και τι κάνεις για να πάρουμε έστω μία στα χέρια μας. 

Σοβαρά, πως θα αποτρέψω το προσφυγόπουλο απο το να πνιγεί; Τους διαμελισμένους αθώους στην Παλαιστίνη που η Hasbro αν είχε διάθεση θα έκανε νέο παζλ "ένωσε το παιδάκι - 1000 κομμάτια"; Τα δάση που κάηκαν και φύτρωσαν σπιτάκια και βίλες με προκάτ εκκλησάκια απ'έξω; Τα χρήματα που δεν έρχονται στον Δήμο σου όσο και αν πληρώνεις; Όλοι αυτοί που αυτοκτόνησαν την προηγούμενη περίοδο;

Η απάντηση είναι απλή. Δεν πρόκειται να αποτρέψεις τίποτα απο όλα αυτά φιλαράκι, γιατί δεν σε ενδιαφέρει. Μπαίνει απο το ένα, βγαίνει απο το άλλο. Δεκτό αυτό. Δεν σε ενδιαφέρει. Τέλος. 
Και ενώ πίστεψες για λίγο οτι μπορείς να προχωρήσεις αγνοώντας το γεγονός, αφήνοντας χώρο σε εκείνους που ίσως όντως ενδιαφερθούν, έρχεται η παρτάρα σου ξεσηκωμένη λέγοντας "Τι εννοείς δεν ενδιαφέρει εμένα;;; Την προσωποποίηση της ευαισθησίας;;; Κάπου όμως εκεί χαλάει το γλυκό. Κάπου εκεί σκάει ο κακός σου εαυτός και τα γαμάει όλα. Ευαισθησία ψηλέ μου και τα μυαλά στα κάγκελα. Μαζεύεις λοιπον ότι μαλακία σου προσφέρει το ιντερνετ στο πιάτο, φωνάζεις την σοφή φιγούρα του εαυτού σου που είναι κρυμμένη στο κεφάλι σου και προσθέτεις και εσύ την πίπα σου στην τραγωδία ενός άλλου, άγνωστου, που η κατάσταση του σου περνάει αδιάφορη και δίνεις πόνο στην ευαισθητοποίηση. Πάρτε post στo facebook, πάρτε και στο tweeter κανα τουίτ πονηρό με μπηχτές και δώσε και εικόνες για να φανεί πόσο ευαίσθητούλης είσαι και πόσο σιχαίνεσαι το κατεστήμενο και μετά.... Ξεκουράσου. Ξεκουράσου γιατί για να φύγουν οι τύψεις της κατανόησης σου οτι είσαι ένα αδρανές, ρουτινιασμένο ζώο σου πήρε αρκετή ενέργεια. Αρκετά για σήμερα. Το καταστατικό για Παράδεισο πρώτο τραπέζι πίστα, λέει μία ευαισθητοποίηση την μέρα. Μην τρελαθούμε κιόλας, λες και μας κολλάει κανείς ένσημα.
Φίλτατο κουφάρι, γεμάτο καθημερινότητα, ρουτίνα και τύψεις, πάρε κάποια στιγμή απόφαση στη ζωή σου, ότι μπορεί να έχεις μηδέν ενέργεια για πρωτοβουλίες, μηδέν αποφασιστικότητα για οτιδήποτε πέρα απο τα πεπατημένα σου, αλλά πρέπει να το δεχτείς. Μην αλλάξεις. Ζώο σε θέλω όπως θέλεις και εσύ. Αλλά γίνε φίλος με αυτό. Δέξου την αδράνειά σου και κάντην κομμάτι του εαυτού σου. Ίσως δεις μια μέρα οτι κάποιοι γύρω σου να αγαπήσουν το γεγονός οτι είσαι τόσο κούλ με αυτό, και ακόμα καλύτερα, μιά μέρα ίσως σε κουράσει η ακινησία αυτή και αποφασίσεις να ενδιαφερθείς για κάτι στ'αλήθεια. Αλλά μέχρι τότε, κάνε μας την χάρη και γίνε ένα με εσένα.
Κάποιοι άλλοι, καλύτεροι απο εσένα που ποστάρεις πόνο και φρίκη πήγαν ακόμα ένα βήμα παρακάτω. Κάποια παιδιά στα Γιάννενα έγραψαν και επαναστατική μουσική πριν λίγο καιρό. Ωραία κομμάτια πραγματικά. Αλήθεια το εννοώ αυτό. Και μετά, προχτές έσκασαν και οι κρητικοί, που χόρεψαν πεντοζάλι και άλλαξε η κατάσταση. Παιδιά Μπράβο. Γαμάει αυτή η ιδέα. Alternative μέχρι κόκκαλο. Παλιά που δεν ήξεραν, τραγούδαγαν τα τραγούδια ή κατά τον εκάστοτε αγώνα, ή μετά απο την λήξη του. Εμεις όμως, οι αρχηγοί της αδράνειας το πήγαμε ένα βήμα πιο μπροστά. Το βήμα ονομάζεται "Επαναστατικά Κομμάτια, ΠΡΙΝ την (φανταστική προφανώς) Επανάσταση". Πάρτε τα κωλόγεροι. Έτσι γίνεται η δουλειά. Δεν κάναμε τίποτα, αλλά σε καμια 10αριά χρόνια θα τα ακούμε και θα αναπολούμε "Θυμάσαι τότε στο πόλεμο του '15 που ψηφίσαμε 2 φορες και ακούγαμε Μπαλάφα; Πωωωωωωωωω" Και θα καυλώνουμε όλοι οι γέροι.... 
Ήδη νιώθω το βάρος της βαρεμάρας σου όσο διαβάζεις το κείμενο, όπως άλλωστε νιώθω το γεγονός ότι όταν κάποια στιγμή η ζωή σε στριμώξει πάλι, θα αναρωτηθείς τι έκανες λάθος και γιατί τα πράγματα δεν αλλάζουν. Γιατί απο μόνα τους δεν άλλαξαν ποτέ. Και γι'αυτό για εσένα δεν γυρίζει ο τροχός, γιατί κάποιος φίλε/η μου, πρέπει ή να τον τραβήξει ή να τον σπρώξει.
So..., άραξε πίσω στην καρέκλα και απόλαυσε το ίδιο κομμάτι σε replay και αλήθεια σου εύχομαι, αν ποτέ θελήσεις να κάνεις κάτι αληθινό, ποτέ να μην έχεις χρόνο να ξαναδιαβάσεις τέτοιου τύπου blog. Εύχομαι ο χρόνος σου να είναι γεμάτος με Εσένα και πράξεις γύρω απο Εσένα, και μια μέρα να διαβάσω εγώ την δική σου εμπειρία και διδαχή για το πως σηκώθηκες και έσπρωξες τον γαμημένο τον τροχό. 

Γιατί εσύ, εσένα και τον εαυτό σου μαζί;

Είμαι εγωίστρια, ανυπόμονη και λίγο ανασφαλής. Κάνω λάθη, βγαίνω εκτός ελέγχου και είναι δύσκολο να με χειριστείς. Αλλά αν δεν μπορείς να με κρατήσεις στα χειρότερά μου, τότε σίγουρα δεν σου αξίζω στα καλύτερά μου.

Είπε (υποτίθεται...!)ένα αρχαίο τσόλι που στα νιάτα του έκανε τα σουξεδάκια του, και αφού πέρασαν τα χρόνια, εννοείται η κάθε αγράμματη κακομοίρα αντί να ξεστραβωθεί και να ανοίξει κανα βιβλίο, αντι να μάθει μουσική, ή να μάθει να κάνει σωστά ένα σάντουιτς βρε αδερφέ, ή ότι κάνει ο κάθε άνθρωπος εν πάση περιπτώσει για να διαμορφώσει χαρακτήρα, αποφάσισε να την κάνει κάτι αντίστοιχο ενός Δαλάι Λάμα για for dummies και να παπαγαλίζει το quote. 

Προφανώς βέβαια, όλη εδώ η αηδία που γράφω δεν αναφέρεται στην φίλη μου με τα πιασάρικα quotes, ούτε στην αγαπητή φίλη που τα παπαγαλίζει. Αναφέρεται, στο λίγο ζουμάκι που έχει αυτό που είπαν και οι δύο, η κάθε μια σε διαφορετική χρονική περίοδο.

Δείχνει ότι ούτε παλιά, αλλά και ούτε και τώρα ενδιαφέρεσαι για κάτι άλλο πέρα από εσένα. Όχι βέβαια, δεν θα αλλάξεις για κανέναν. Άμα δεν τους κάνεις έτσι ζωάδι που είσαι, ας πάνε αλλού μωρέ. Τέτοια αυθεντικότητα, δεν γεννήθηκε ακόμα άνθρωπος για να την μεταβάλει στο ελάχιστο. Και δεν μιλάω μόνο για την προαναφερθείσα φίλη. Ξέρω πολλούς μαλάκες άντρες που ξερνάνε έτσι απλά το «φιλαράκι Εγώ έτσι είμαι και άμα γουστάρει το γκομενάκι». Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι το έχω πει και εγώ. Πάνω απο δύο φορές. Τρείς; Whatever....

Μπράβο ρε μαλάκα Πάνο.

«Και για πες μας ψηλέ μου αφού είσαι τόσο γαμάτος, γιατί κράζεις και εν τέλει λες τα ίδια;»

Κοίτα, βασικά, τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορεί να έλεγα τέτοια άσχημα εγωιστικά λογάκια χωρίς σοβαρό λόγο. Ψάχνοντας λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, λίγο πιο βαθιά, αρχίζω και σκέφτομαι ότι τελικά υπάρχει άνθρωπος που τελικά δεν το είπα αυτό. Μάλιστα άλλαξα και λιγάκι. Και ξέρω και ένα φίλο που το έκανε αυτό. Και ξέρω και μία φίλη που άλλαξε για την δουλειά της λίγο. Νομίζω ότι τελικά αλλάζουν πέντε πράγματα σε κάποιες καταστάσεις αρκεί να το θέλεις.

Αλλά λεω να αναρωτηθώ λίγο παραπάνω. Γιατί να αλλάξεις για κάποια κοινωνική ή επαγγελματική σχέση ή για κάποιον άλλο λόγο από εκεί που μου ήσουν αλύγιστο κυπαρίσσι; Έτσι ξαφνικά; 

Μήπως γιατί ήταν κάτι που ήθελες πολύ; Ήθελες πολύ την θέση στη δουλειά για πάρτυ σου μωρή μουχρίτσα; μήπως η Βαγγελιώ είναι πολύ όμορφη και έξυπνη με τα ελαττώματα που μπορείς να διαχειριστείς και την θέλεις πολύ για εσένα αγρίμι μου; Μπας και άλλαξες ελαφρώς για ένα φίλο σου γιατί βλέπεις ότι μπορεί να είναι κοντά σου αγόρι μου; Λες ο θείος Μπάμπης να σου γράψει το σπίτι άμα γίνεις ο αγαπημένος ανιψιός / γιος που δεν είχε ποτέ;

Ώπα φίλε!!! Άραξε λίγο στα κυβικά σου. Δηλαδή μου έλεγες στην αρχή ότι άμα δεν αλλάζεις είσαι εγωιστής, και μου λες τώρα ότι άμα αλλάζεις τελικά είσαι περισσότερο;;;;;

What the F@ck man????

Ίσως η λογική αυτή να φαίνεται περίεργη, ίσως παρατραβηγμένη, ίσως από άλλη διάσταση και ίσως δύσκολη να την πιστέψεις, αλλά έτσι δουλεύει η ψυχούλα και το κεφαλάκι σου.

Στην περίπτωση της Βαγγελιώς, Εσύ αγάπησες, Εσύ ερωτεύτηκες, Εσύ ενθουσιάστηκες, Εσύ εν τέλει άλλαξες για να αποκτήσεις το κάτι περισσότερο. Δεν αγάπησες για καλό σκοπό. Ούτε για κακό. Αγάπησες για Εσένα. 

Γιατί το Εγώ σου ήθελε την Βαγγελιώ. (Βυζάρες, δεν λέω...)

Όλοι αλλάζουν γιατί θέλουν κάτι. 

Πάμε ένα πιο απλό παραδειγματάκι γιατί είσαι έτοιμη να με κοπανήσεις. Ξεκινάς πρωί απο το σπίτι σου να πας στην τράπεζα. Απλό. Σπίτι ---> Τράπεζα. Στην διαδρομή σου μυρίζει κασερόπιτα. Σταματάς, μπαίνεις στο «Τυροπιτες ο Βρωμοπόδαρος», παίρνεις μία και φεύγεις. Είχες σκοπό δηλαδή, δεν θα άλλαζες, αλλά κάτι ήθελες για δικό σου λόγο και τελικά άλλαξες λιγο. Έτσι πήρες το κάτι παραπάνω που ήθελες και ας μιλάμε για κασερόπιτες.

Έτσι κάνεις, και κάνω στα πάντα. Ο κόσμος αυτός είναι εγωκεντρικός. Εγωπλημμυρισμένος. Το σύμπαν έχει τόσα κέντρα όσες και οι ψυχές που πατάνε σε αυτόν τον πλανήτη.  Έίναι πολλά Εγώ μαζί. 

Και δεν πιστευω να έχεις κρυμμένη μέσα σου καμιά ελπίδα ότι είσαι τίποτα πολιτισμένος, οτι δεν ισχύουν αυτά που λέω και ότι αυτά που κάνεις τα κάνεις για το καλό των γύρω σου;;; Γιατί ξέρεις καλά μέσα σου ότι βολεύει ο πολιτισμός. Τον θέλεις. Έχουμε πολιτισμό γιατί είμαστε εγωιστικά όντα Δεν θα ήθελες να ήμασταν τίποτα αρούγκανοι και να σφαζόμασταν... Και αν πέθαινες; Δεν θες να το σκέφτεσαι αυτό... Το ίδιο σκέφτομαι και εγώ. Μου αρέσω ζωντανός.

Το Facebook δεν πέτυχε γιατί σου είπε φτιάξε γαμάτα profil στους φίλους σου. Πέτυχε γιατί σε άφηνε να ασχολείσαι με την εικόνα του εαυτού σου προς τα έξω. Για Εσένα. Ήταν χτύπημα κάτω απο την ζώνη αυτό και ο τύπος το είχε δει. Γι'αυτό τώρα ο φίλος Mark κοιμάται σε στρώμα υγροποιημένων δολαρίων.

Τελικά κοίτα που η Marilyn ήταν μια χαρά. Κοίτα που είχε μια δόση Σοφίας και ειλικρίνειας. 

Κοίτα που τελικά δεν την ένοιαζε τόσο η πάρτυ της όσο εμένα που ήθελα πολύ τον κώλο της Λάμπραινας και άλλαξα λιγάκι για να τον  spank-άρω. Κοίτα τώρα που αρχίζω και σκέφτομαι τι πράγματα έχω κάνει για εμένα, που δεν φαίνονταν με την πρώτη ματιά, και αρχίζω και με αηδιάζω σαν ύπαρξη.

Αλλά αν ο Θεός μας έφτιαξε έτσι, μάλλον δεν είναι κακός ο εγωισμός. Έτσι είναι. Τα μικρά εγωιστικά πραγματάκια που δεν φαίνονται μάλλον δεν πειράζουν. Κάτι σαν τα  White Lies φαντάζομαι......... Ίσως δεν πρέπει να τα λέμε καν εγωιστικά.

Και αν είμαστε πλασμένοι κατ'εικόνα και ομοίωση;; ερμμμ.... Σοβαρά τώρα;;;;

Α, μιας κ είπα θεός, ας αφήσω και ένα τραγουδάκι, ας πούμε σχετικό με τη θεματολογίας μου, από αγαπημένους Rammstein

----> Ich Will (Θέλω)<----

Γιατί κερδίζουν οι Μονόκεροι;

Σοβαρότερος λόγος: 

Kλάνουν ουράνια τόξα. 

Πέρα από τον προαναφερθέντα λόγο, καταξιωμένοι επιστήμονες θα σου πούν ότι δεν υπάρχει άλλος. Μάλιστα κάποιοι θρασύτατοι ισχυρίζονται ότι έχουν αποδείξεις ότι μπορεί να μην υπάρχουν καν οι μονόκεροι σαν είδος.

Αγνοώντας τους παραδειγματικά, εγώ θα σου παραθέσω με ευκολία καμιά διακοσαριά λόγους που δείχνουν ότι όχι μόνο υπάρχουν αλλά ερχόμαστε και σε επαφή.

Για να ξεκινήσω από κάπου, ψήστο να περάσουμε μια μέρα μαζί από το πρωί.

Ξυπνάς λοιπόν κακήν κακώς, αφήνοντας τον κόσμο να υποστεί το ανεπαίσθητο βάρος σου, όπως η πίσσα στα πνευμόνια σου, για ακόμη μια μέρα. Σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο να ετοιμαστείς. Και όπως ετοιμάζεσαι, τι να δεις; Την πιο όμορφη φιγούρα του κόσμου στον καθρέφτη σου. Εντάξει τώρα που ξανακοιτάς την μουτσούνα σου, δεν είσαι και τόσο τζέτ τελικά. Οπότε λες να σουλουπωθείς. 

Και χτενίζεις τα μαλλάκια σου, και ξυρίζεις τα μαγουλάκια σου, και αν είσαι γκομενάκι προσέχεις το make up σου, και ψάχνεις να βρεις τα ρουχαλάκια που σήμερα ταιριάζουν με την ψυχολογία σου και με τα πολλά, εκεί που ξύπνησες ζώο, που όταν σε βλέπει ο Θεός αναρωτιέται τι πήγε λάθος στο καλούπι σου, με ένα μαγικό τρόπο έγινες ο/η τάδε που όλοι ξέρουν.

Βγαίνεις έξω, μπαίνεις στο μπρίκι σου, και φεύγεις. 

Στο δρόμο, πετυχαίνεις τον Γιάννη τον κάγκουρα που πάει να πάρει τσιγάρα στο περίπτερο με το πειραγμένο, την μουσική του πρωινιάτικα να ακούγεται δυο νομούς πιο δίπλα και η σκάστρα να σφυρίζει είτε αλλάζει ταχύτητα, είτε κατεβάζει το τζάμι. Ο Γιαννάκης βέβαια, άμα τον γνωρίσεις καλά, θα ανακαλύψεις ότι ο μεγάλος αδερφός του έχει συνεργείο και οι φίλοι του αδερφού του, που τυχαίνει να είναι και δικοί του -γιατί ενταξει, είναι και λίγο μαλακισμένο για να έχει δικούς του- τα αμάξια τους είναι όλα έτσι. 

Γιατί όχι και εκείνου;;;

Ποιος γαμάει τον Γιάννη όμως; και συνεχίζεις το δρόμο σου.

Φτάνοντας στη δουλειά, μπαίνεις, κάθεσαι στο γραφειάκι σου (και καλά όλοι δουλεύουν σε γραφεία και έτσι... φαντασία στο φούλ!) και ξεκινάς την δουλίτσα σου. Στον χώρο σου περιφέρεται η Χριστίνα η Σέκςυ.

Το Χριστινάκι, σε γενικές γραμμές είναι λιγάκι στρουμπουλό. Και λίγο ντροπαλό. Και λίγο πιεσμένο απο το σπίτι του. Και λίγο περίεργων αρχών. Και ίσως να μην έχει εντρυφήσει στα του έρωτα. Και γι'αυτό λοιπόν ντύνεται λιγάκι προκλητικά και φαίνεται ότι δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Αλλά προσπαθεί. Ξέρει ότι δεν το έχει, και άμα της είχε κάτσει κανένας γκόμενος το πιο πιθανό είναι να ερχόταν πιο νορμάλ ντυμένη, αλλά προσπαθεί.

Ποιος γαμάει τη Χριστίνα τη Σέκςυ όμως;;; (Κανείιιιιις....) και κάποια στιγμή μιλάς με τον προϊστάμενο σου.

Ο προϊστάμενος σου λοιπόν, ο Κος ΜεΔερνειΗΚυραΣτοΣπιτόπουλος, σου κάνει αυστηρές παρατηρήσεις, κρίνει το έργο σου και την απόδοσή σου στη δουλειά σου, ασχέτως αν όλοι ξέρουμε ότι έχει την θέση γιατί είναι κουμπάρος του αφεντικού σου. Παρ'όλα αυτά, όσο και αν θυμάσαι ότι μια φορά που βγήκατε όλοι μαζί οι συνεργάτες, ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος, όσο βρίσκεστε στον χώρο που εργάζεστε, σε πιέζει και προσπαθεί να αποδώσει η ομάδα του, που έιναι υπευθυνη για ένα έργο, που δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά.

Ποιος γαμάει τον προιστάμενο και την δουλειά όμως:;; και έτσι σχολάς.

Στη διαδρομή πίσω κοιτάς και ένα δύο μαγαζιά μήπως ψωνίσεις τίποτα. Σου αρέσει κάτι αλλά είναι εκτός μόδας. Ένα άλλο σου αρέσει λιγότερο αλλά είναι must αυτή την εποχή. Ποιο να πάρεις: Αυτό που σου αρέσει; ή αυτό που μονοκερίζει;

Αφού ψώνισες, μιλάς με τους φίλους σου, σου λένε και αυτοί πόσο μονοκέρισαν σήμερα. Δηλαδή τι επιτεύγματα εισέπραξαν υπερ της υπερηφάνειας τους, της εικόνας που προτζεκτάρουν και πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν γενικά. 

Ανταλλάσσετε κανα δυό κερατιές, με τα μαγικά κέρατα στο κεφάλι σας κ πας πια στο σπιτάκι σου.

Όλα τέλεια. Μια ακόμα μαγική μεταμφίεση πέτυχε και σήμερα. Είσαι ακόμα ο/η τάδε που θέλουν όλοι να δουν. Ο αγαπημένος τους μονόκερος. Και σαν αντάλλαγμα κάνουν και οι υπόλοιποι το ίδιο για εσένα. Μην μεινεις παραπονεμένος.

Αν αποδεχτείς τους μονόκερους δίπλα σου, θα ανακαλύψεις πως δουλεύουν μερικά πράγματα. Ισως ας πούμε ότι οι γάμοι και οι μεγάλοι έρωτες δεν χαλάνε με το πέρασμα των χρόνων γιατί απλά συνήθισε ο ένας τον άλλο, αλλά γιατί πια δεν ασχολείσαι να γίνεις ο μονόκερος που ο άλλος κάποτε γνώρισε.

Δεν σε διώχνουν από τη δουλειά σου γιατί δεν είσαι πια καλός, αλλά γιατί η Κα Μονοκεράκου που ήσουν όταν πήγες παλιά στην συνέντευξη για την πρόσληψη, έχει καιρό να πάει στη δουλειά.

Οι φίλοι δεν σε απομακρύνουν γιατί δεν είσαι πια ενδιαφέρον άτομο, αλλά ίσως κάποιοι απλά όταν σε είδαν χωρίς το μαγικό κέρατο ξενέρωσαν.

Ίσως δεις ότι ο Γιάννης είναι πιο απλό ατομάκι, η Χριστίνα πιο ρομαντική και ο Προιστάμενος πιο cool απο ότι σε αφήνουν να δεις.

Η φίλη μου η Gaga εδώ δεξιά δεν είναι ηλίθια που σου πετάει ξεχωριστό μονόκερο σε κάθε της εμφάνιση.

Αφου αυτό θέλεις. 

Και κάποιοι το βλέπουν πια........

Γιατί την κουβαλάς;

Και τώρα, άσχετε, αμόρφωτε και μηδαμινέ αναγνώστη ήρθε ο καιρός να ανακαλύψεις την εσωτερική γαλήνη και να κάνεις προσωρινή άρση της εγκεφαλικής σου μαλακίας μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο. 

Μετά από αυτή την ανάγνωση, στην ιδανική περίπτωση που 

1. ξέρεις να διαβάζεις και 

2. αν ξέρεις, δεν έχεις κοιμηθεί ακόμα, θέλω να έχεις υπ΄όψιν σου, ότι δεν έχεις καμία δικαιολογία μετά, κατά το θλιβερό υπόλοιπο της ξινά ρουτινιασμένης σου ζωής, να έχεις το ίδιο βάρος στο μικρό σου φουσκωμένο κεφαλάκι όσο είχες πριν το διαβάσεις.

Και αφού το συμφωνήσαμε αυτό...

...Κάποτε, σε κάποιο λασπωμένο χωματόδρομο στο Θιβέτ, στο τέλος του χειμώνα, ήταν τρεις μοναχοί που ήταν μαθητευόμενοι στο Ζεν μαζί με τον Δάσκαλό τους, μοναχό επίσης. Αυτοί οι άνθρωποι, για κάποιο δικό τους λόγο είχαν φύγει από το μοναστήρι τους και πήγαιναν σε ένα χωριό, μερικές μέρες μακριά.

Μία από τις μέρες που ταξίδευαν, μέσα στη βροχή, συνάντησαν στην διαδρομή τους, δύο γυναίκες όρθιες κάτω από ένα δέντρο. Περίμεναν να κοπάσει η βροχή και να στεγνώσουν οι λάσπες στο δρόμο για να περάσουν απέναντι, όπου λίγο πιο μακριά έμεναν. 

Η μία εμφανώς μεγαλύτερη και πιο αριστοκρατική, κρατούσε στα χέρια της το μακρύ της φουστάνι ώστε να μην ακουμπήσει τις λάσπες και λερωθεί.

Είναι γνωστό ότι οι μοναχοί Ζεν, δεν έρχονται σε καμία επαφή με γυναίκα, γιατί μαλώνει ο Βούδας, ή κάτι τέτοιο. 

Γνωρίζοντας το αυτό, ο Δάσκαλος τις πλησίασε, έπιασε την αριστοκράτισσα από την μέση, την σήκωσε στα χέρια του και την πέρασε απέναντι, σε ένα άλλο σημείο πιο καθαρό και βολικό για να συνεχίσει το δρόμο της. Κ το ίδιο έκανε και στην άλλη. Οι γυναίκες τον ευχαρίστησαν και όλοι συνέχισαν το δρόμο τους.

Οι τρεις μοναχοί που είδαν το συμβάν, δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Αμίλητοι και σκεπτόμενοι προχωρούσαν για 1-2 μέρες, μέχρι που ο Δάσκαλος, απορημένος ρώτησε, τι συμβαίνει και δεν μιλάει κανείς τους. Ένας απο τους τρεις, πήρε το θάρρος και του απάντησε.

-Δάσκαλε, αφού η θρησκεία μας και τα μαθήματα που κάνουμε, μας απαγορεύουν ρητά να ερχόμαστε σε επαφή με γυναίκες, εσύ γιατί το έκανες;

Και ο Δάσκαλος τους απάντησε,

-Εγώ, είδα την κοπέλα, την σήκωσα και την πέρασα απέναντι. 

Εσείς οι τρεις, γιατί την κουβαλάτε ακόμα; : ;

Κ συνέχισε ήρεμος το δρόμο του.

Αυτό το απλό Ζεν μάθημα για εσένα, φίλε μου κουραμπιέ, το οποίο όοοοοοοοοοοχι καριολάκι, δεν είναι δική μου κατασκευή αλλά από ένα μάθημα από εκείνους τους καραφλούς τύπους που μένουν στο Θιβέτ, φοράνε κίτρινα και μάλλον πετάνε κρυφά. Άσε λοιπόν και τίποτα απέναντι και μην κουβαλάς τα πάντα μαζί σου για πολύ καιρό μέχρι να σε κουράσουν. 

Και αν δεν γουστάρεις μία αυτό που διάβασες, μάθε το παπαγαλία, και πες το αν σου κάτσει ποτέ φιλοσοφημένη γκόμενα μπας και πάρεις κανα ποντάκι.

Either way, κερδισμένος θα βγεις.

Γιν και γιανκ στα μούτρα σας.

Γιατί υπάρχει Άγιος Βασίλης;

--->Πρώτα πατάμε εδώ για μουσικούλα<---

Ήταν κακό παιδί. Το ξέρει.

Δεν ήταν ικανός να είναι εκεί που έπρεπε τη στιγμή που χρειάστηκε. Το κατάλαβε.

Μια μέρα δεν μίλησε όμορφα, όχι γιατί το ήθελε αλλά γιατί του ξέφυγε. Και μια άλλη φορά φάνηκε ότι δεν είσαι στις προτεραιότητες του γενικά. Ένιωσε άσχημα.

Προχτές την άκουσες να σε κράζει πίσω από την πλάτη σου στη δουλειά και όταν ήταν μια φορά να σε βοηθήσει πραγματικά, κάτι της έτυχε. Θα έπαιρνες προαγωγή, αν δεν σε είχε θάψει. 

Πιστεύει ότι αυτά δεν τα ξέρεις, αλλά μέσα της νιώθει κάτι βαρύ στο στομάχι της.

Παπαγαλίζει μια ιδέα σου, ενώ σε εσένα προσπαθούσε να την απορρίψει. Όχι γιατί είναι τρελός, αλλά γιατί είναι τόσο άσχετος που αν του συμβεί το ίδιο και την αμφισβητήσουν, να ξέρει πως θα την υπερασπιστεί. Και αφού στην έκλεψε, και όντως κάπου φάνηκε οτι έχει θεμελιωμένη και ψαγμένη άποψη, σε έβαλε κάπου σε καλύτερη θέση στην μπάμια που έχει για μυαλό για να ξανακλέψει μεθαύριο.

Αυτός έκανε έτσι, και η άλλη αλλιώς, και κανένας δεν ήταν σωστός σε εσένα, μέχρι που Τσουπ... 

Event-άρεις.

Γενέθλια; Γιορτή; Χριστούγεννα; Κάποιο κοψοφλέβικο οικογενειακό τραπέζι; Επέτειος; Κλείνεις 150 χρόνια στην ίδια γαμημένη δουλειά; Whatever it is...

Και τσοοουυυυυυπ ξανά.... Σκάνε ένας ένας οι κλώνοι του Οδυσσέα. 

Ο κάθε ένας με τον δικό του Δούρειο Ίππο προφανώς, τυλιγμένο σε κάποιο χαρούμενο γαμώχαρτο, με κάποια μαλακία που φαντάστηκαν οτι θα σου αρέσει.

Βασικά στα @@ τους αν σου αρέσει. Ας είναι φτηνό σε χαρούμενο χαρτάκι τυλιγμένο. Και βάλτο εκεί που ξέρεις εσύ, δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Μαζί με τα δωράκια όμως, έρχεται και κάτι άλλο μαζί. Η ευκαιρία να σταματήσεις να είσαι ο μαλάκας. Ο  Μ-Α-Λ-Α-Κ-Α-Σ.

Όχι φιλαράκι, δεν θα τους πετάξεις τα δώρα στη μούρη προφανώς. Αλλά αν είχες την ικανότητα να παραμερίσεις την κομπλεξάρα του πόσο μοναδικό Όν είσαι, και δεν τους συγχωρούσες όλους άμεσα με το που έκαναν την πιο τυπική - ψεύτικη κίνηση από τα χρόνια της αρχαιότητας -να σου φέρουν δώρο δλδ- και κοιτούσες μέσα από αυτό, θα έβρισκες και τον λόγο που γίνονται τέτοιου είδους υποκρισίες. 

Οοοοοοοοοοοχι καριολάκια, δεν βάζω τους πάντες σε αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν σου παίρνουν δώρο, χαίρονται πιο πολύ από εσένα που το λαμβάνεις και δεν έχουν κάποιο -λόγο-. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και τους νιώθεις. Έχουν αυτή τη χαρούμενη και θετική αύρα που σε χαϊδεύει. Σαν το σκυλάκι που σου φέρνει το κομμάτι ξύλο χαρούμενος γιατί θέλει να το έχεις και αγαπιέστε χωρίς λόγο.

Δες λοιπόν φίλε/η ψωνάρα, πίσω από την λαμπρή ύπαρξη σου και το φανταχτερό δωράκι τι άλλο κρύβεται, γιατί ο Άγιος Βασίλης μπορεί να κρύβει πολλά μέσα στο σάκο του. Και μόλις το ανακαλύψεις, θα καταλάβεις παράλληλα γιατί οι Αη Βασίληδες υπάρχουν για εσένα τόσο καιρό.

Γιατί αυτοί οι "Άγιοι", νιώθουν τύψεις, γιατί δεν προσπαθούν για εσένα, γιατί κάτι ίσως κρύβουν, γιατί μπορεί να μην έχουν κάνει τίποτα αλλά γνωρίζουν το ποιοι είναι και ξεκινούν έτσι προκαταβολικά, αλλά κυρίως γιατί 

τους τραβάς Εσύ.

Και αν εξακολουθείς να μαγνητίζεις τον Santa Claus, γιατί ο κόσμος δεν είναι αυτός που διαβάζεις εδώ, αλλά ένα μεγάλο χαρούμενο μέρος γεμάτο δώρα και εκπλήξεις, εγώ τι άλλο μπορώ να σου ευχηθώ πέρα από

Καλά Χριστούγεννα 

Γιατί είσαι κλεισμένος εκεί ;

Στριμώχτηκε λίγο στη δουλεία και είχε απότομη συμπεριφορά σε όλους. Έφταιγε λίγο που τσακώθηκε με αυτόν εκεί. Αλλά δεν θα τσακωνόταν μωρέ.... απλά να, σκέφτηκε κάποια στιγμή ότι το οικονομικό δεν ήταν αυτό που ήθελε κ πιέστηκε. Προφανώς δεν θα είχε σκεφτεί κάτι τέτοιο, αλλά κάποιος πρότεινε να αγοράσει κάτι κ δεν μπορούσε να χαλάσει χρήματα γιατί τα κρατούσε για ένα πολύ σοβαρό σκοπό.

Ήθελε να φτιάξει σπίτι.

Τι όμορφα που το είχε σκεφτεί, τα τζετ χρωματάκια, τις στυλιστικές πίπες κ το γαμάτο design που θα έκαναν τους φίλους να λένε πιασάρικα σχόλια και να θέλουν να έρχονται συνέχεια....

Αλλά δεν γίνεται να υλοποιηθεί αυτό. Δεν παίζουν τόσα λεφτά τελικά.

Αλλά αν δεν ρωτήσει για βοήθεια, δεν θα ξέρει αν είχε τελικά τρόπο να το πετύχει.

Και πήγε στους γονείς. Αλλά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Ή ίσως και να μπορούσαν αλλά δεν το έκαναν γιατί δεν είναι καλή η ιδέα.

Και πήγε στους φίλους. Αλλά δεν είχαν να τον βοηθήσουν. Ή είχαν αλλά τα κράτησαν για πάρτι τους.

Σκέφτηκε που κάνει λάθος, γιατί οι στενοί άνθρωποι δεν είναι όσο κοντά όσο έπρεπε κ όσο ήθελε.

Και στεναχωρήθηκε.

Και απογοητεύτηκε.

Και μετά από ώρες που γύριζε στο πίσω μέρος του μυαλού του, νευρίασε.

Έβριζε στο δρόμο και οδήγησε επικίνδυνα. Αλλά έπαιζε ένα αγαπημένο του τραγούδι στο ράδιο. Θύμησε παλιές αναμνήσεις.

Και νοστάλγησε.

Και το ένα έφερε το άλλο, και σκέφτηκε τον πρώτο έρωτα.

Πόσο διαφορετικός ήταν τότε; πόσο αγνός; και λοιπές τέτοιες μαλακίες που σε κάνουν να χαζογελάς.

Και το ένα έφερε πάλι το άλλο, και πάλι, και πάλι, και σκεφτόταν, και σκεφτοοοοοόταν...

Μέχρι που δεν είχε νόημα το που οδηγεί η σκέψη. Αν τα συμπεράσματα ήταν σωστά, ήταν λάθος, είχαν ή δεν είχαν σχέση, δεν έχει κανένα νόημα.

Αυτός που περιγράφω δεν έχει φύλο. Είναι ένας Άνθρωπος γύρω μου. Άλλος ένας που λειτουργεί κάπως έτσι. Και γύρω του παίζει την ίδια μπάλα άλλος ένας.

Και άλλος, και άλλος....

Σχεδόν όλοι.

Ψάχνει, τι φταίει. Ψάχνει τι είναι αυτό που τον στριμώχνει, τον πιέζει και τον ενοχλεί.

Τα κοιτάζει όλα, πέρα από το μικρό του μυαλό που δημιουργεί όλη αυτή τη φασαρία. Που δεν μπορεί να το ελέγξει και τον αφήνει να σκέφτεται συνέχεια. Να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος να κάνει τα πάντα και να είναι κάποιος, αλλά η πραγματικότητα να τον σταματά. Δεν βλέπει πόσο τον αρρωσταίνει η ίδια του η ύπαρξη. Το ίδιο του το μυαλό. Δεν είναι σε θέση πια να δει ότι είναι κλεισμένος στην δικιά του ανύπαρκτη ελευθερία και στο μίζερο ψευτό-prestige του.

Point-taken πιστεύω. Χαλάρωσε, και φτιάξε τον τρόπο που σκέφτεσαι. Σκέψου το τώρα, βάλε στο πίσω μέρος του μυαλού σου κανα δυο σκέψεις που θέλουν μακροχρόνια ανάλυση κ γάμα τα πολλά. Έτσι κ αλλιώς δεν έχεις λύσει κ τίποτα κ αν το έκανες το αποτέλεσμα ήταν πουτσαλέο. Τις " κανα δυο σκέψεις " τις άφησα έτσι για τη συμμετοχή να ξέρεις

Βγες απο εκεί μέσα γιατί όταν κάτι είναι πολύ καιρό σε κλειστό χώρο αρχίζει κ μυρίζει.... Και μάντεψε....

Βρωμάς.